Geschreven door: Sandra
Doe mee met onze crowdfunding: crowdfunding.t.streekboer.nl
Een beetje gek… dat moet je zijn om aan iets als De Streekboer te beginnen. Eerlijk is eerlijk, ik krijg heel vaak complimenten voor het werk wat we doen met De Streekboer. Dat doet me heel veel goeds. Tegelijkertijd word ik ook regelmatig voor gek verklaard. “Je ben dubbel cum laude aan de universiteit afgestudeerd en hebt een kleuter, een peuter en een dreumes, waarom ga je niet iets doen waar je goed geld mee verdiend en geen stress van hebt?” werd mij laatst gevraagd. Los van het feit dat je je kunt afvragen of deze vraag ook aan een man gesteld zou worden, voelde ik ineens een hele interpretatiekloof. Waarom wordt de aanname gedaan dat ik stress heb? Waarom wordt gedacht dat ik het beter heb als ik heel veel geld verdien?
Vooropgesteld: ik ben me er meer dan bewust van het grote geluk dat ik heb. We zijn als gezin gezond, hebben een koophuis en kunnen – ondanks het feit dat de energieprijzen de hypotheek overstijgen – de vaste lasten nog opbrengen. Dat noem ik een privilege. Juist daarom voel ik de verantwoordelijkheid om het ook voor anderen beter te maken.
De ‘stressvraag’ deed me temeer beseffen dat verschillende mensen in onze samenleving op verschillende planeten zitten: waarschijnlijk allemaal met de beste bedoelingen van dien. Maar allemaal wel anders. Dat bevestigde voor mij de keuze om te gaan crowdfunden alleen nog maar meer. Het deed me beseffen dat Streekboer fans, klanten, of hoe jij jezelf ook maar wilt noemen, diegenen zijn die, net als ik, een bijdrage op een ander vlak willen leveren. Zij, jij en ik, wij: wij willen niet afwachten maar het heft zelf in handen nemen. Hoe mooi is het om dat samen te kunnen doen!?
En ben je dan een lul, omdat je lokaal voedsel beschikbaar maakt tegen een prijs die soms hoger ligt dan de producten die je gewend bent bij de grootgrutter? Geitenhouder Egbert ter Veen en ik raakten er over in gesprek met iemand op Facebook. De meneer stelde dat dure geitenkaas riekt naar klassenprivilege. Hij noemde Egbert letterlijk een lul omdat hij ‘zichzelf enorm op de borst klopt over hoe goed en duurzaam hij bezig is, terwijl hij slechts een product creëert dat alleen voor de happy few betaalbaar is. […] Sorry Egbert, je bent niet de wereld aan het redden. Je bent gewoon een zelfingenomen lul. Kom maar terug als je iets hebt uitgevonden dat en milieuvriendelijk is en dermate betaalbaar dat het op grote schaal iets kan veranderen,’ aldus de man.
Ik vond het antwoord van Egbert geniaal. Lees vooral even mee:
Mijn vertaling van Egbert zijn woorden: Geld is een middel om een hoger doel te bereiken. Ik doe daar graag aan mee. Wij hopen jij ook!
