Geschreven door Monique
Sandra haar grote wens is de zichtbaarheid van de afhaalpunten te vergroten. Ik snapte haar al wel maar volgens mij was ik van de urgentie achter haar wens toch nog niet helemaal doordrongen.
Totdat ik in de wijk De Hoogte in Groningen stad opzoek ging naar het afhaalpunt in De Geheime Tuin. Ik sta in de juiste stad in de juiste staat voor zover ik kan controleren. Ik heb namelijk weleens genavigeerd op straatnaam maar per ongeluk de verkeerde plaats aangeklikt… Ik sluit sindsdien niks meer uit. Ik ben er gewoon echt niet handig in, in de weg vinden bedoel ik. In verdwalen ben ik daarentegen dus wel weer heel erg goed.
Maar goed, Groningen dus, juiste wijk en juiste straat en zelfs het huisnummer vind ik. Maar de drie deuren die ik zie zijn allemaal gesloten. Hier kan het toch niet zijn? Ik bel dus naar Sandra en laat haar via mijn camera meekijken waar ik me bevind. ‘Je staat echt letterlijk voor de deur Monique, alleen is Conny er nog niet. Je bent ook een half uur te vroeg.’
Sandra kwam niet meer bij van het lachen omdat ik weer eens zo’n typische actie heb die alleen mij kan overkomen. Ik zeg wat droogjes: Ehh, ja ik neem altijd extra reistijd omdat ik zo slecht ben in het vinden van nieuwe adressen. Maar ik kon het dus eigenlijk heel goed vinden.
Terwijl ik met een mengeling van zelfspot en opluchting dat ik het dus wel gevonden heb de telefoon weer afsluit hoor ik een vrolijke stem achter me: ‘Jij moet Monique zijn?’ Er komt een joviale man naar me toe die me een stevige handdruk geeft. ‘Welkom in De Geheime Tuin.’
Ondertussen draait hij de poort open en gebaart mij dat ik naar binnen kan. Daar stap ik in een soort paradijsje. ‘Goed verstopt hè,’ knipoogt hij. ‘Daarom willen we hier graag zo’n bord.’ Ik snap het nu helemaal! Inmiddels is dat ook echt geregeld. Kijk eens hoe het er nu uit ziet!
Conny is een slimme en sociaal bewogen man. Hij leidt mij door het complex dat ik paradijselijk vind. Het zijn de voormalige schuurtjes die in de loop der jaren door hem als een multifunctioneel geheel zijn omgetoverd. Spelen, knutselen, lezen, muziek, tuinieren: echt je kunt het zo gek niet verzinnen of De Geheime Tuin heeft er opties voor ontwikkeld. Conny is ook van ‘Handige handen in de buurt’ een steenworp verderop.
Deze wijk is zo opgebouwd, legt hij uit, dat er relatief veel mensen wonen die om fysieke, psychische of financiële omstandigheden tijdelijk of langdurig niet volledig deel kunnen nemen aan de maatschappij. De mensen die er rondom wonen kunnen dit met elkaar samen heel goed opvangen zodat iedereen opgeplust wordt. Van onderop werken aan een stevige samenleving. Bovendien kan iemand met een kleine beperking misschien niet alles, maar iedereen kan wel altijd iets. En dat vermogen, van wat wel kan, laten we op deze manier groeien. Met gesloten beurs of voor kleine bedragen kunnen we elkaar ondersteunen.
Ik kan sprakeloos zijn van dit soort mensen. Conny en zijn partner Christine staan voor anderen klaar, ze zien wat er nodig is en doen dat gewoon. Ze zien dat de logge systemen van boven naar beneden veel te traag werken. Een heel positief voorbeeld van hoe je het heft in eigen handen kunt nemen en wezenlijk het verschil kunt maken voor andere mensen. Simpelweg door gewoon te doen. Projectplannen worden hier niet geschreven. Of hooguit op en bierviltje. Het werk moet gewoon gedaan worden.
Conny en Christine leven zelfbewust en bewust eenvoudig zodat ze met weinig toekunnen. Met hun inzet verrijken ze de hele wijk. Een voorbeeld voor anderen. Het ontroert mij in elk geval.
Een paar weken nadat ik bij Conny op bezoek ben geweest kunnen ze zelf vanwege privé-omstandigheden even niet op het afhaalpunt zijn. Ik doe daarom een mailtje uit aan de groep afhalers en binnen no-time is er een noodrooster gemaakt en nemen mensen met vereende krachten de diensten over. Ze toveren onderling wat zodat de sleutel steeds op de juiste tijd op de juiste plaats is. Zo staan ze alle klanten die boodschappen komen halen even vrolijk, als dat Conny dat doet, te woord.
Een prachtig voorbeeld van hoe je op elkaar terug kunt vallen als het even nodig is. Sterke schouders vangen op wat iemand tijdelijk even niet zelf kan. Als alle wijken in Nederland zijn zoals De Hoogte in Groningen? Nou dan zouden er een boel problemen als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Conny en Christine zijn de aangevers, maar ze kunnen het alleen doordat er anderen zijn die meedoen. Echt de kracht van de community. Voor mij is het een voorbeeld van hoe de toekomst eruit ziet. Samen sterk.
Wat ben ik trots en vereerd dat deze bijzondere plek ook ruimte heeft gemaakt voor De Streekboer.
Ik zeg het zo vaak: De Streekboer is een ware winkelbeleving waar je dan wel thuis online je boodschappen doet. Maar het is echt mensenwerk wat er daarna allemaal voor je gedaan word!
Waar word jij blij van als je op deze manier naar de toekomst kijkt?
